ยามเมื่อลมพัดหวน

ทั้งงานและเวลาต่างๆ ไม่ค่อยเอื้ออำนวยในการดำเนินบล็อกนี้ให้ต่อเนื่องไปได้ซักเท่าไหร่ แต่วันนี้อากาศดีจริงๆ ขอแวะมาเขียนซักนิดเถอะ

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ดั่งสายน้ำที่เชี่ยวกรากไหลไปไม่ย้อนกลับ ได้แต่นึกถึงภาพวันวานในอดีตตั้งแต่เริ่มจับกล้องจนถึงปัจจุบัน ภาพเหตุการณ์มันเร็วจริงๆ ตั้งแต่สมัยการใส่ฟิล์ม การถ่ายรูป การม้วนฟิล์มเข้าโรล การล้างฟิล์มในห้องมืด ใช้น้ำยาดีเวลอปเปอร์ สต๊อปเปอร์ ทุกสิ่งล้วนสร้างสมประสบการณ์และการเรียนรู้เป็นกระบวนการนำพาสู่ปัจจุบัน แต่สมัยนี้ไม่มีร่องรอยการใช้ฟิล์มให้เห็นอีกแล้ว ยังคงมีคนเพียงไม่ถึง 5% ทียังใช้ฟิล์มบันทึกความทรงจำ ซึ่งคนเหล่านั้นก็ใช้เป็นงานส่วนตัวมากกว่าการทำงานให้ลูกค้าแน่นอน

ครั้นแล้วก็นึกถึงเหตุการณ์โรงงาน Polaroid ที่ปิดตัวไปในปี 2009 ทำให้พนักงาน 450 คนว่างงานในนิตยสารชื่อดังใช้สัญลักษณ์ดอกจัน ภาพขาวดำที่ถ่ายโรงงานมาเห็นแล้วยังจำอยู่ในหัว มันดูได้อารมณ์มากมาย และก็ต้องขอบคุณบริษัท Impossible Project ที่สืนสานเจตนารมย์ของผู้คนทั่วโลกที่ยังรักในอารมณ์ฟิล์มโพลารอยด์ ทำให้ยังได้เห็นคนใช้ fuji instax กันต่อไป

ภาพในหัวยังคงวิ่งมาอย่างไม่หยุด ยังพรั่งพรูออกมามากมายสุดจะพรรณา ภาพวันแรกที่ได้ทำงานหลังจากจบจากมหาวิทยาลัยในบางแสน ไม่สิต้องเป็นภาพตอนรับปริญญาก่อนด้วยสิ ผู้คนมากมายล้วนมาแสดงความยินดี ร่วมชื่นชมกับพวกเรา แต่วันนั้นแหละคือวันสุดท้ายที่จะได้อยู่ในโลกที่ถูกหุ้มด้วยปีก อันบอบบางจากผู้บังเกิดเกล้าที่พร้อมจะปกป้องเราแม้จะเป็นสายฝนโปรยปรายหรือแสงแดดร้อนกล้า และก้าวเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง โลกที่โหดร้ายที่พร้อมจะทำร้ายเราได้ทุกเมื่อ ไม่มีการปราณีประนีประนอมใดใด โลกที่ห้ำหั่นเราด้วยสายตาในด้านหน้า และทำร้ายด้วยคำพูดเมื่อเราหันหลัง จากเด็กไม่ประสีประสาเริ่มแก่กล้าในวิชาตามประสบการณ์และความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้ผมยังจำได้ดี

ในตอนนี้งานถ่ายภาพไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวอีกต่อไป ถ้าเทียบกับเมื่อสิบปีก่อนที่เริ่มหยิบกล้อง และทำงานให้กับลูกค้าอื่นๆ คงเปรียบเสมือนถ้าเรารู้และเข้าใจรวมถึงรักในสิ่งที่ทำ ก็คงไม่มีอะไรให้ต้องกลัวและกังวลใจกับมันอีก

ยามเมื่อลมพัดหวนกลับมาคราวหน้า ซึ่งก็ยังไม่รู้จะอีกนานแค่ไหน ถึงตอนนั้นชีวิตจะเป็นไปในทางใด ก็อย่าได้ไปใส่ใจ ขอเพียงคิดดีทำดีเป็นคนดีและเป็นลูกที่ดีของคุณแม่ด้วยนะครับ